Inspiratie

Ik wil eigenlijk geen beeld zonder maker delen, maar hierin vond ik teveel humor zitten om het niet te delen. Deze maker heeft ogenschijnlijk snelle balpentekeningen geborduurd. Waar zo'n balpentekening met balpen binnen 15 seconden gezet is, duurt het vele malen langer om eenzelfde lijn te borduren. Die knipoog van de grens tussen dat vluchtige en het arbeidsintensieve vind ik spannend. En vind ik humor. Dit spanningsveld zoek ik ook op, al komt het in mijn werk wat minder naar voren omdat het daar niet het hoofddoel is. Ik combineer borduren waarbij het maken van een lijn in verhouding veel meer tijd kost dan de vlakken en lijnen die ik teken. Dat contrast, dat vind ik prettig.

Mesic heeft voor dit project bankiers geborduurd. De tijd die ze in de portretten stak is evenredig met de tijd die de bankiers staken in het interview met Mesic. Weinig tijd is een klein en simpel portret, veel tijd is een complexer en groter portret. Die gedachte vind ik prachtig omdat je tijd het meest waardevolle is wat je iemand kunt geven. Als Mesic weinig tijd krijgt, geeft ze weinig tijd terug. Maar waar de tijd die iemand in een interview stopt niet direct zichtbaar is, is de tijd die iemand in een borduurwerk stopt dat wel. Dit 'verstopte' engagement vind ik prettig. Er staat niet letterlijk 'deze mannen steken geen tijd en aandacht in aandacht zonder dat er geld tegenover staat', maar het is wel de boodschap die wordt uitgedragen. Je moet alleen even zoeken naar de boodschap, deze manier van een boodschap uitdragen past ook bij mijn werk.

Hiermee worden de portretten een soort waarde-oordeel over de gulheid van de bankiers.

Beeld: Souls, ties and a pile of carrots - Lana Mesic

Cayce Zavaglia schrijft op haar website dat ze 18 jaar lang geschilderd heeft om vervolgens over te stappen naar borduren. De reden daarvoor is dat ze in een 'non toxic' studio wilde werken. Indien de toxic hier letterlijk slaat op de giftige stoffen in verf, kan ik mij hierbij aansluiten. Olieverf, glazuur, de lucht van solderen, zuur van het etsen, de stofdeeltjes bij het gipsen: het zijn allemaal dingen waar ik niet blij van wordt. Wellicht dat ik daarom daar geen voorkeur voor heb en liever werk met 'onschadelijke' materialen.

Ze benadert het borduren door haar eerdere werk als kunstschilder als schilderen: je ziet dat ook op de manier waarop de steken zijn gezet. Deze zijn op dezelfde manier gezet als wanneer ze geschilderd zouden zijn.

De achterkant van het geborduurde portret schildert ze na. Dus waar je links denkt 'dat is geschilderd' is het geborduurd, waar je rechts denkt 'dat is geborduurd' is het geschilderd.

Die verwarring, die knipoog naar de technieken maakt mij enthousiast.

In de sfeer van 'een bom ontmantelen' past ook het werk van deze Litouwse kunstenares. Ze gebruikt metalen voorwerpen die ze lieflijker en zachter maakt met geborduurde traditionele bloemen met kruissteek.

Dit past helemaal in mijn straatje. Het borduren van sigarettenpeuken met as erbij; viezig, maar door de gebruikte techniek wordt het zachter om naar te kijken.

Severija Incirauskaite Kriauneviciene

Quote: ' When she started with her art, many laughed at her embroidery. They said: “But why don’t you paint instead? You’ll never finish that.” '

Dit gevoel herken ik wel. Schilderen gaat veel sneller, is wijdverspreid en bekend als kunstvorm. Borduren vraagt veel meer tijd, maar dat vind ik het charmante aan het medium

Een overzicht van hedendaagse draadkunstenaars die ik bewonder, en wier/wiens werk raakvlakken heeft met mijn visie. Hier ga ik ook in op hoe hun werk zich verhoudt tot mijn eigen werk. Als ik als kunstenaar eigen collega's mocht kiezen die op vergelijkbare wijzen werken, zou ik deze kunstenaars uitkiezen.

Ik denk dat het heel universeel is dat elke opvoeder bepaalde regels heeft waar ze een uitleg bij hebben die kinderen voor waarheid aannemen. Terwijl die regel helemaal niet 'echt' is, het gaat slechts om een waarde die de ouder mee wil geven aan het kind.

Bijvoorbeeld dat je tijdens het avondeten niet je hoofd in je handpalm mag laten hangen, omdat 'anders je hoofd er een keer afvalt als je dat niet doet'. Is natuurlijk niet zo, het gaat hier om tafelmanieren. Maar kinderen kunnen geloven dat het écht zo is dat je hoofd gewend raakt aan die steun en straks niet meer zonder kan. Deze andere manieren van tegen de werkelijkheid aankijken, een soort parallelle werkelijkheid. Dit is precies wat mij ook zo fascineerde in complottheorieen en waarom ik uiteindelijk voor het 'monster van de coronafabriek' heb gekozen.

Na het zien van de video hiernaast over Strik begon ik wat beter zijn werkwijze te begrijpen. Hij is op zoek naar ruimtes in ruimtes, en wil echt iets toevoegen met de aanpassingen die hij doet. Met name bij de onderste blauwe cirkel van dit werk vind ik dat heel goed gelukt. Er ontstaat ene heel mooi contrast tussen dat hardere zwarte en de bleke huid van het model. Bij de bovenste blauwe cirkel vind ik het mooi dat de ogen van het model zijn weggeborduurd. Hierdoor komt voor mij de nadruk nu te liggen op de blauwe cirkels in plaats van de twee modellen. Eigenlijk zijn de blauwe cirkels nu de modellen geworden.

Het effect dat Strik op mij heeft is dat ik heel bewust ben gaan nadenken over wat nu de meerwaarde is van elke lijn die ik neerzet. Wat voegt dit toe aan het geheel?

Marakatt-Labba is opgegroeid in Zweeds Lapland als kind in een groot gezin wier ouders een elandenboerderij hadden.

In haar werk komen de uiterlijke kenmerken van Lapland, de mythische verhalen en het Sami-volk telkens terug. Zie bijvoorbeeld haar wandkleed 'Historien' van 24 meter breed hiernaast.

Van een afstand lijkt het een tekentafel voor kinderen, met felgekleurde simpele tekeningetjes. Echter als je dichtbij komt zie je dat het geborduurd is. Hier komt weer dat aspect terug wat ik ook zo grappig vond van die geborduurde 'pentekeningen'. Er wordt veel tijd gestopt om het zo te laten lijken alsof het heel snel gedaan is.

Daarbij vind ik het grappig, dat beeld ik me nu even in, dat je de tafel niet functioneel als tafel kunt gebruiken. Linnen is niet sterk en stabiel genoeg om een kop thee met een boek en een laptop te kunnen houden, waardoor de tafel meer een sierobject is geworden. Hier zit ook weer zo'n verwarrende knipoog in die ik ook in mijn eigen werk ambieer.

Dagmar Stap borduurt vilten verpakkingen van objecten uit de populaire cultuur. Haar werk vind ik spannend omdat ze een delicate tijdsintensieve techniek gebruikt voor producten uit de 'snelle' massa-industrie. Haar werk speelt met de betekenis van kunst en afval op een prettige manier.

Wat ik bij het werk van Stap prettig vind is de herkenbaarheid. Verpakking geborduurd = Dagmar. Zo'n herkenbaarheid in mijn werk ambieer ik ook. Ik zie bij mezelf ook herkenbare punten die terugkomen in mijn werk, zoals de vrolijke speelse lijnen en de lieflijke vormentaal.

In 2016 werd de Embroidery Show tentoongesteld in De Fundatie in Zwolle.
'Aan deze tot dusver verborgen gebleven achterkanten lees je als kijker de werkelijke inspanning en het eigenlijke karakter van de makers af,’

schrijft De Fundatie over de expositie.

Hier ben ik het mee eens. Ik borduur zelf niet heel netjes bijvoorbeeld, er zijn rustig lange draden op de achterkant te vinden die ik beter doormidden had kunnen knippen. Dat zegt veel over de maker: werk je nauwkeurig, wil je de achterkant zo schoon mogelijk houden? Knip je je draden af, of laat je ze bungelen totdat ze in de knoop raken?

Scholte heeft zo'n 1000 borduurwerkjes aangeschaft in kringloopwinkels die hij zelf achterstevoren heeft ingelijst en gesigneerd.

Daarmee lijkt zijn eigen toevoeging klein, maar des te langer ik erover dacht, des te meer inspanningen ik van hem begon te zien.

Hij heeft keuzes gemaakt tussen de borduurwerkjes in winkels welke hij mee zal willen nemen. Hij heeft winkels bezocht en is daar op zoek geweest. Er zijn keuzes gemaakt in hoe hij de werken rangschikt, wat komt naast elkaar? Welke lijst komt er omheen?

De borduurwerken zijn niet zelf gemaakt door Scholte. Echter: de oorspronkelijke makers daarvan hebben zelf ook enkel maar een patroon gevolgd. Een patroon dat ook niet origineel is, gezien het bekende schilderijen zijn. En door de beelden achterstevoren tentoon te stellen laat hij de werken op een manier zien die nog niet eerder gezien is.